Τα μνημόσυνα, ο νόμος και μια ονειρώδης 4άδα…

Το Champions League, με τα χρόνια, έκρυβε πάντα εκπλήξεις στην τετράδα. Πρόχειρα η μνήμη φέρνει τη χρονιά έπος, όχι μόνο για εμάς (στην Πορτογαλία…) αλλά και για τον Ζοσέ, με τους… Πορτογάλους. Ποιος περίμενε τότε τελικό Πόρτο – Μονακό; Με Ρεάλ, Αρσεναλ και Μίλαν στην οκτάδα; Ουδείς. Ουδεμία εκ των τριών ήταν στα ημιτελικά.

Ποιος άραγε περίμενε μια τετράδα φέτος χωρίς Μπαρτσελόνα; Λίγο. Και, δίχως Μάντσεστερ Σίτι; Κανείς, τέτοιο combo. Διότι, για τη Γιουβέντους ανέμενε κανείς το κλείσιμο ενός κύκλου. Εντέλει, το έκανε με ψηλά το κεφάλι. Διότι προφανώς, ο κύκλος του Μαξ Αλέγκρι και αρκετών παικτών οδεύει προς τη λήξη του, χρειάζεται ένα ρεκτιφιέ για να αλλάξει το ευρωπαϊκό πρόσωπο της «κυρίας».

Το «τίκι-τάκα» και ο νόμος

Για τη Σίτι σας τα είχα γράψει από την ημέρα της κλήρωσης: ήταν η ιδανική αντίπαλος για τη Λίβερπουλ. Να δίνεις πρώτο ευρωπαϊκό ματς στο «Ανφιλντ» και να παίζεις λες κι έχεις απέναντί σου μια Μπράιτον ή μια Χάντερσφιλντ, είναι καθαρά ευθύνη Γκουαρδιόλα. Η Σίτι ήξερε τι προσλάβανε: τον προπονητή της Μπαρτσελόνα. Μα ποιος ξεχνά το τριετές πέρασμά του από το Μόναχο με τις δεκάδες δοκιμές παικτών σε θέσεις ό,τι να’ ναι, τις προφάσεις για μεταγραφές που ο ίδιος δεν αναγνώριζε ως δικές του, το αδικαιολόγητο «τίκι-τάκα» και το κόμπλεξ στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα; Τρεις σεζόν, μηδέν. Διότι τίτλους στη Γερμανία παίρνεις, ως Μπάγερν, με προπονητή και τον καθαριστή του γηπέδου.

Η Γιουβέντους τιμωρήθηκε στο Τορίνο με «τριάρα» από τη Ρεάλ. Προς τιμήν της, το πάλεψε. Σε δύο ματς παρά λίγα λεπτά, το σκορ ήταν 3-3. Ποια έπρεπε να προκριθεί, ποια άξιζε την πρόκριση, είναι υποκειμενικά. Στο πιο κρίσιμο λεπτό η άμυνα της Γιούβε, ήτοι αυτό ανέκαθεν τη διάκρινε, άφησε τον Λούκας μονάχο στη μικρή περιοχή. Εγκλημα. Και τιμωρία, με πέναλτι-μαχαιριά διότι ο Μπενατιά πέφτει βλακωδώς με φόρα πάνω στον νεαρό Ισπανό, ο οποίος θα βρισκόταν στο έδαφος ακόμη και με… χάδι, από το δώρο του γκαφατζή, ή κακώς σκεπτόμενου, αντιπάλου του. Σαφώς και μπορεί να γίνει κουβέντα για την αποβολή του Τζίτζι Μπουφόν, αν και ο διαολεμένος μπορεί να πει «συνεχίζω άλλη μια χρονιά», ωστόσο dura lex, sed lex. Ο νόμος είναι νόμος. Βρίζεις τον ρέφερι, αποβάλλεσαι κι ας είσαι ο… γιος του διαιτητή. Πέφτεις πάνω στον Λούκας Βάσκες την ώρα που είναι έτοιμος για το γκολ-ονείρωξη της καριέρας του; Είναι πέναλτι. Σκοράρεις και περνάει η Ρεάλ στην τετράδα; Προσωπικά δεν θα έβγαζα μόνο τη φανέλα…

Αρκετά με τα… μνημόσυνα όμως. Στη φετινή τετράδα έφτασαν, διανύοντας μεγάλη διαδρομή, η Ρεάλ και η Μπάγερν (οποία έκπληξις…), μα και η Λίβερπουλ και η Ρόμα. Ποιος να το πίστευε; Ξέρω δύο. Τον Εουσέμπιο ντι Φραντζέσκο και τον Γιούργκεν Κλοπ.

Το 0,9% και η πίστη

Ο Ιταλός πόνταρε στο… 0,9%, ακριβώς το ποσοστό των προκρίσεων ομάδων που είχαν χάσει στην Ευρώπη με 4-1 στο πρώτο: 9 φορές σε 130 περιπτώσεις. Η Ρόμα τις έκανε δέκα. Χρειαζόταν ένα γρήγορο γκολ, το έβαλε. Περίμενε μια νωχελική αντίδραση από πλευράς Μπάρτσα, όχι μόνο την είδε αλλά δεν δέχθηκε, πρακτικά, φάση. Ενα δεύτερο τέρμα δεν θα ήταν «μαχαιριά»: θα ήταν πρόκριση. Πριν τη σέντρα, αδιανόητο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, εφικτό, δίκαιο, όπως ανάλογα άδικο ήταν για την ίδια το 4-1 της Βαρκελώνης, με «πνιγμένη» φάση στο ξεκίνημα και, γενικώς, ανταγωνιστική όσο δεν πήγαινε.

Οι ανατροπές θέλουν, άλλωστε, πίστη (σε αυτές). Η Ρόμα την είχε. Η Γιούβε επίσης. Η Σπόρτινγκ και η ΤΣΣΚΑ χθες, με Ατλέτικο και Αρσεναλ, όχι. Η ομάδα-μοντέλο ονόματι Σάλτσμπουργκ πανηγύριζε από το 4-2 της Ρώμης: όχι άδικα. Δεν είχαν πίστη η Παρί στους «16» με τη Ρεάλ, και η Σίτι με τη Λίβερπουλ. Το ανέκδοτο, ότι ο σωστός φίλος της Λίβερπουλ πανηγύρισε την τριάρα επί της Σίτι στο πρώτο αλλά πόνταρε στον… αποκλεισμό της, στη ρεβάνς, δεν ήταν εκτός πραγματικότητας: λίγο το πιο ακριβό ρόστερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, λίγο τα ups and downs στα μετόπισθεν των «reds», δεν ήθελε και πολύ. Ενα γκολ νωρίς, απαραίτητο.

Η Σίτι το βρήκε, από διαιτητικό λάθος στη μη υπόδειξη φάουλ πάνω στον Φαν Ντάικ, πίεσε αλλά μετά το 20λεπτο, «έσκασε». Βούτυρο στο ψωμί των δέκα παικτών του Κλοπ συν μισό… Σαλάχ, που μπήκε στην ενδεκάδα ως φόβητρο κι αν του καθόταν μια φάση, θα βοηθούσε. Πλάνο, εφαρμογή, πρόκριση. Δεν τον λένε τυχαία Normal One τον Γερμανό…

Το know how και το δίκοπο μαχαίρι

Η Ρεάλ είναι μια κατηγορία μόνη της. Εξηγήσιμη. Πήρε σχεδόν ό,τι διεκδίκησε δύο χρόνια τώρα, επί Ζινεντίν Ζιντάν, ωστόσο φέτος πρωτάθλημα και κύπελλο χάθηκαν… από τα Χριστούγεννα. Τους απέμειναν, μάνι μάνι, το πολύ επτά ματς, όσα από τους «16» μέχρι και τον τελικό του Champions League, με δίκοπο μαχαίρι ότι έρχεται Μουντιάλ και ενόψει Ρωσίας ίσως μερικοί φυλάγονταν. Ψέματα. Ζούσαν και ανέπνεαν για αυτά. Το ό,τι η πρόκριση στους «4» ήρθε στο τέλος, ήταν σαν να τους το χρωστούσε η ιστορία από τουλάχιστον τέσσερις οριακούς αποκλεισμούς την τελευταία δεκαετία σε τέτοια παιχνίδια. Τούτοι, μπορεί να μην είναι galacticos, μπορεί να μην πείθουν αγωνιστικά ωστόσο, όποιος τους υποτιμήσει, τιμωρείται. Πόσοι είπατε «Παρί» στην κλήρωση του Δεκεμβρίου ενώ τα ματς ήταν Φλεβάρη μήνα; 80% εξ υμών; Πόσοι είπατε Γιούβε, άλλο ένα 50%; Δύο σερί τρόπαια πήραν, έχουν το know how.

Και η Μπάγερν. Η Μπάγερν του Νίκο Κόβατς από τη νέα σεζόν, λες και τον έκλεισαν από τώρα ώστε ο συμπαθής γερόλυκος Γιούπ Χάινκες να θυμηθεί την προηγούμενη φορά, που του είχαν φέρει τον Πεπ κι αυτός πριν αποχαιρετίσει, άφησε το τρεμπλ στην τροπαιοθήκη. Πιθανώς και για γούρι… Ψυχρό αίμα, εκτελεστές, αλλά με τη Σεβίλλη κόπιασαν πολύ παραπάνω από όσοι και οι Ανδαλουσιάνοι περίμεναν. Εντέλει, aggregate 2-1, οριακά. Στο γκολ. Δεν πειράζει, η πρόκριση μετρά: διότι το τρόπαιο έχει γίνει ψύχωση και ίσως αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, και φέτος.

Οι αριθμοί δεν ψεύδονται. Σπάνια μόνο και κυρίως… στον αθλητισμό. For the record, η Ρεάλ προβάλλει πια, ελλείψει Μπαρτσελόνα και Σίτι, πρώτο φαβορί με 2.60 για το τρόπαιο έναντι 2.85 της Μπάγερν, 4.35 της Λίβερπουλ και 12.00 της Ρόμα. Μια τετράδα με δικαιολογημένο φαβορί, με εξίσου δικαιολογημένο αουτσάιντερ, με μια βαριά φανέλα που ξέρει να ανατρέπει καταστάσεις και με μια σταχτοπούτα που θέλουν και οι… τρεις για αντίπαλο στα ημιτελικά, αν δεν έμαθαν από το καταλανικό πάθημα. Μεταξύ μας, μια τετράδα ονειρώδης.

Κίεβο, ποιος;

Μπάγερν – Ρεάλ και Λίβερπουλ – Ρόμα ανέδειξε η κληρωτίδα. Δύο ζευγάρια που βγάζουν ιστορίες και ρεκόρ…

Η Ρεάλ, αν αποκλείσει την Μπάγερν και εντέλει το πάρει, θα γίνει η πρώτη μετά το 1974-76 με τρία σερί τρόπαια. Ητοι, από την… Μπάγερν.

Η οποία Μπάγερν, αν αποκλείσει τη Ρεάλ και το σηκώσει, θα το έχει πράξει εκ νέου με τον Γιούπ Χάινκες, ο οποίος είχε βγει νικητής από τη γερμανική μονομαχία του 2013 κόντρα στην Ντόρτμουντ του… Γιούργκεν Κλοπ.

Ο οποίος Γιούργκεν Κλοπ οδήγησε τη Λίβερπουλ στην τετράδα του θεσμού για πρώτη φορά από το 2007-08 και τον αποκλεισμό από την Τσέλσι και η ομάδα του θα αντιμετωπίσει τη Ρόμα για πρώτη φορά από το 2000-01 και τους «16» του UEFA, όταν την είχε περάσει με 2-0 στη Ρώμη (με δύο γκολ του Οουεν…) και ήττα 1-0 στο λιμάνι. Α, υπάρχει και ο νικηφόρος, για τους «reds», τελικός του 1984. Πού; Μα στη Ρώμη!

Το οποίο, και εν κατακλείδι (του κειμένου) λιμάνι αποτελεί κριτήριο πρόκρισης. Αν το πρώτο ήταν στη Ρώμη, τα δεδομένα θα άλλαζαν αλλά το «Ανφιλντ» δίνει στη Λίβερπουλ τεράστια ισχύ. Οση, περίπου, στη Ρεάλ του Ρονάλντο που έχει σκοράρει 9 φορές έξι ματς ενάντια στους Βαυαρούς…

Ρισκάροντας μια εκτίμηση για τελικό στο Κίεβο, πέρα από οπαδικές και συλλογικές προτιμήσεις, θα έλεγα ότι Κλοπ και Χάινκες ετοιμάζονται για μία ακόμη χειραψία…

Νίκος Μποζιονέλος (Facebook, Twitter, Google+)
nbozionelos@gmail.com