Η Leicester «έκανε» τον Ranieri ή ο Ranieri «έκανε» την Leicester;

 Με αφορμή την απόλυση του Claudio Ranieri από την Leicester, ο Ηλίας Λιβάνιος εξετάζει την επιρροή που είχε ο Ιταλός τεχνικός σχετικά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

O Claudio Ranieri αποτελεί παρελθόν από την Leicester έπειτα από 591 ημέρες, 81 αγώνες και έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα.

Η επιτυχία έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή. Στην προκειμένη περίπτωση το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κακή φετινή πορεία της Leicester το χρεώθηκε ο Ranieri από την στιγμή που απολύθηκε 3 μήνες πριν τελειώσει η χρονιά. Άδικο ή όχι; Δυστυχώς, αυτή είναι η μοίρα των προπονητών… Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε αν θα παρέμενε κι άλλο στις «Αλεπούδες». Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως τελείωσε άκομψα η πορεία του σε ένα πρωτάθλημα το οποίο κάποτε φημιζόταν πως στήριζε τους προπονητές του.

Η αλήθεια είναι πως την φετινή χρονιά οι «Αλεπούδες» δεν θύμιζαν σε καμία περίπτωση την καλοκουρδισμένη μηχανή, η οποία κατέκτησε σχετικά άνετα πέρυσι το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Παρόλα αυτά  ήδη έχει γίνει ιδιαίτερος λόγος για άδικη απόλυση, η οποία ήρθε 20 ημέρες από την ανακοίνωση-στήριξη που είχε εκδώσει η ίδια η διοίκηση για τον Ιταλό κόουτς: «O ποδοσφαιρικός σύλλογος της Leicester θέλει να ξεκαθαρίσει πλήρως την αμέριστη εμπιστοσύνη που δείχνει στον Claudio Ranieri. Ενώ υπάρχει μια συλλογική εκτίμηση από όλους πως η φόρμα της ομάδας χρειάζεται να βελτιωθεί, η απροσδόκητη επιτυχία που επιτεύχθηκε στις πρόσφατες σεζόν, βασιζόταν στη σταθερότητα, στην ομαδικότητα και στην αφοσίωση για να ξεπεραστεί ακόμη κι η μεγαλύτερη πρόκληση. Η ομάδα είναι και θα παραμείνει ενωμένη πίσω από τον προπονητή και δίπλα στους παίκτες, συλλογικά και συγκεντρωμένα στις προκλήσεις που έρχονται». Μια μέρα μετά η Leicester απέκλεισε την Derby για την 4η φάση του FA Cup, ενώ στην συνέχεια έχασε κατά σειρά από Swansea, Milwall (ήττα-αποκλεισμός από το FA Cup) και Sevilla με 2-1, σκορ που αφήνει όμως ανοικτή την πρόκριση στην ρεβάνς. Επομένως δεν συνέβη κάτι συνταρακτικό έτσι ώστε να αλλάξουν τρόπο σκέψης οι διοικούντες του συλλόγου

                                        ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

 Όπως και να έχει το englishfootball.gr εξετάζει το αν όντως ο Ranieri ήταν ο κυριότερος λόγος που οι «Αλεπούδες» πήραν το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους ή εάν ο ίδιος ο σύλλογος διαδραμάτισε τον σημαντικότερο λόγο για την έκπληξη της δεκαετίας (τουλάχιστον).

Ο Claudio Ranieri έφτασε στην ομάδα στις 13 Ιουλίου του 2015, ενώ βρισκόταν στο ταμείο ανεργίας από τις 15 Νοεμβρίου του 2015, όπου μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα είχε καταφέρει με την ανοχή της ΕΠΟ να διαλύσει την Εθνική Ελλάδος. Παρά το αποτυχημένο του πέρασμα λοιπόν από την «γαλανόλευκη» κατάφερε και βρήκε συμβόλαιο σε σύλλογο της Premier League, εκμεταλλευόμενος την απόλυση του Nigel Pearson για εξωαγωνιστικούς λόγους.

Την σεζόν 2014-2015 ο σύλλογος είχε αποφύγει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τον υποβιβασμό κάνοντας καταπληκτικό τερματισμό. Οπότε το πρώτο κατόρθωμα πριν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της περιόδου 2015-2016, ήταν το γεγονός ότι την προηγούμενη χρονιά είχε αποφύγει τον υποβιβασμό, αποκτώντας τεράστια ψυχολογία. Στις 21 Μαρτίου 2015 για την 30η αγωνιστική της Premier League είχε γνωρίσει την ήττα με 4-3 από τη Tottenham φτάνοντας στο -7 από τις θέσεις που οδηγούσαν σε σωτηρία, έχοντας ελάχιστες ελπίδες σωτηρίας. Παρόλα αυτά οι παίκτες του Pearson όχι μόνο δεν το βάλανε κάτω, αλλά στους 9 εναπομείναντες αγώνες έκαναν …πορεία πρωταθλητισμού νικώντας τους 7, ενώ έφεραν ισοπαλία με την Sunderland και ηττήθηκαν από την Chelsea. Στα τελευταία 9 ματς κατάφεραν να κρατήσουν ανέπαφη την εστία της σε 5 περιπτώσεις, μια περισσότερη από τις 4 φορές που το είχε πετύχει στους προηγούμενους 29 αγώνες πρωταθλήματος. Οι παίκτες στους οποίους είχε βασιστεί εκείνη την χρονιά ο Pearson ήταν οι εξής: Wes Morgan, Leonardo Ulloa  Jamie Vardy, Jeffrey Schlupp, Esteban Cambiasso, Riyad Mahrez, David Nugent, Paul Konchesky, Matty James, Marcin Wasilewski, Ritchie De Laet, Andy King, Danny Drinkwater, Kasper Schmeichel, Marc Albrighton, Roberth Huth και Danny Simpson.

                     ΕΤΟΙΜΟ ΡΟΣΤΕΡ, ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ  

 O Ranieri υπέγραψε το συμβόλαιο του στα μέσα Ιουλίου, ενώ ήδη στην ομάδα είχαν πάρει μετεγγραφή 4 ποδοσφαιριστές. Ο λόγος για τους Fuchs, Huth (βρισκόταν και την περσινή χρονιά ως δανεικός στον β΄ γύρο), Okazaki και τον 18χρονο Chilwel. Το πρώτο απόκτημα στην εποχή Ranieri ήταν ο Ν’Golo Kante, ο οποίος ήρθε την ίδια μέρα με τον Yohan Benalouane. Το έμψυχο δυναμικό του συλλόγου την μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού ολοκληρώθηκε με τις προσθήκες των Inler και Gray. Από τον βασικό κορμό στα πλαίσια του ξεσκαρταρίσματος, λόγω του νέου προπονητή, αποχώρησαν οι: Konchesky, Nugent, De Laet και Cambiasso. Ουσιαστικά η μόνη προσθήκη του Ιταλού τεχνικού ήταν ο Inler, o οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε από την ομάδα. Ακόμη και η πρώτη μεταγραφή επί Ranieri, που ήταν ο N’Golo Kante,  αποτέλεσε μετεγγραφή του τότε assistant Manager, Steve Walsh, ο οποίος φέτος δουλεύει στην Εverton.

                         ΑΨΟΓΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ,

       ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟ COACHING STAFF

 Ο Ranieri πήγε στην Αγγλία γνωρίζοντας πως οι ποδοσφαιριστές του ήταν δεμένοι με τον προηγούμενο προπονητή τους που απολύθηκε άδικα. Έτσι δεν ήθελε να κάνει συνταρακτικές αλλαγές, παρά μόνο να προσθέσει κάποιες δικές του πινελιές. Το συγκεκριμένο γεγονός επιβεβαίωσε και ο αρχηγός της ομάδας, West Morgan, ο οποίος είχε πει: «Κατανόησε πως η ομάδα απέφυγε τον υποβιβασμό και ήθελε να διατηρήσει την συγκεκριμένη φόρμουλα. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να αλλάξει κάποια πράγματα στην τακτική της ομάδας». Αυτό αποτυπώνεται εξάλλου και στο γεγονός ότι δεν πείραξε το coaching staff που είχε στηθεί όταν ήταν στην ομάδα ο  Pearson, φέρνοντας μονάχα τον επί χρόνια συνεργάτη του, Paolo Benetti, ο οποίος δεν ήταν καν πρώτος στην ιεραρχία που προϋπήρχε. Ένα μεγάλο προσόν του Ranieri ήταν πως καθόταν και άκουγε τους πάντες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συνεργαστεί άψογα με τα υπόλοιπα μέλη του τεχνικού επιτελείου, ενώ στην πορεία ήρθε και η  απογείωση της απόδοσης της ομάδας. Μπορεί να ακούγεται απλό για έναν προπονητή να… ακούει τους συνεργάτες του, αλλά μόνο έτσι δεν είναι. Κάτι που είχε πει με έμμεσο τρόπο σε συνέντευξη του ο πρώην προπονητής φυσικής κατάστασης της Liverpool, Darren Burgess λέγοντας: «Πολύ συχνά οι προπονητές δεν μας ακούνε». Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που τελείωσε η χρονιά και η Leicester ήταν η ομάδα με τους λιγότερους τραυματισμούς στο πρωτάθλημα, δείγμα του ότι και η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να κάνει την διαφορά.

Ο Ranieri λοιπόν είναι γνωστό πως δεν θέλησε να κάνει ριζικές αλλαγές στην ομάδα, κρατώντας ότι λειτουργούσε σωστά με αποτέλεσμα να επιτευχθεί η απογείωση.

                                           ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΙΝΕΛΙΕΣ

 Μπορεί το οικογενειακό κλίμα, η καλή ψυχολογία των παικτών και το δυνατό coaching staff να προϋπήρχαν, ωστόσο μια ομάδα σαν την Leicester δεν θα μπορούσε να πάρει το πρωτάθλημα αν ο προπονητής της δεν έβαζε και τις δικές του πινελιές.

1)Είναι ο άνθρωπος, ο οποίος καθιέρωσε τον Vardy ως καθαρό στράικερ. Έτσι, απογείωσε την καριέρα του και όλο το νησί συζητούσε γι’ αυτόν. O Ranieri με μια πολύ απλή κίνηση μετατόπισε τον Vardy από το αριστερό φτερό της επίθεσης (που αγωνιζόταν την προηγούμενη χρονιά) και τον καθιέρωσε ως τον βασικό επιθετικό της ομάδας, θέλοντας να εκμεταλλευθεί την εκρηκτικότητα του στις αντεπιθέσεις. Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που από τα 5 γκολ της προηγούμενης χρονιάς έφτασε στα 24, χωρίς να μειωθούν αισθητά και οι ασίστ του μιας και από τις 10 έπεσε στις 8. Εξάλλου ο Vardy την σεζόν 2014-2015 σταθεροποιήθηκε στην βασική εντεκάδα στα τελευταία έντεκα ματς, ενώ είχε μπει 8 φορές ως αλλαγή μέσα στην χρονιά. Επί Ranieri έπαιξε 920΄ αγωνιστικά λεπτά παραπάνω, ήτοι 10 περισσότερα παιχνίδια, ξεκινώντας και στα 36 παιχνίδια ως βασικός.

2)Στις θέσεις των εξτρέμ προτιμούσε να παίζουν οι πλάγιοι με ανάποδο πόδι. Έτσι ο δεξιοπόδαρος Marc Albrighton καθιερώθηκε στο αριστερό άκρο της μεσαίας γραμμής, ενώ ο αριστεροπόδαρος Riyad Mahrez καθιερώθηκε στο δεξιό άκρο. Επί Pearson ο Mahrez δεν κατάφερε να προσφέρει τα μέγιστα, μιας και δεν ήταν βασικός και αναντικατάστατος.  Τα 4 γκολ και οι 3 ασίστ εξάλλου δεν μπορούν να συγκριθούν με το περσινό αγωνιστικό του limit up, όπου είχε 17 γκολ και 10 ασίστ. Το γεγονός πως ο Albrighton ήταν πιο αμυντικογενής παίκτης είχε ως αποτέλεσμα να επιλέγεται από τον προπονητή να επιτίθενται η ομάδα κυρίως από την μεριά του Mahrez, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ικανότητα που έχει στο ένας εναντίον ενός. Χαρακτηριστικό είναι πως είχε τις περισσότερες ολοκληρωμένες ντρίπλες στο πρωτάθλημα φτάνοντας τις 48.

3) Ο κόουτς προτίμησε να αλλάξει τους 3 πίσω, παρότι την προηγούμενη χρονιά με αυτό το σύστημα οι «Αλεπούδες» μέτρησαν 7/9 νίκες στα τελευταία ματς. Η επιλογή του να έχει δύο στόπερ-κολώνες του βγήκε, με το αρκετά υψηλόσωμο αμυντικό δίδυμο των Huth-Morgan να αποδεικνύεται μια αρκετά επιτυχημένη επιλογή. Μέσα σε μια χρονιά τα 55 γκολ παθητικό μειώθηκαν στα 36. Ρόλο σε αυτήν την επίδοση βέβαια διαδραμάτισαν και οι εξαιρετικές εμφανίσεις του Kasper Smeichel.

4)Η αξιοποίηση του Kante στο έπακρον. Από τον σχετικά αργό, αλλά με μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό iq Cambiasso είχε στην διάθεση του τον νεοεισερχόμενο Kante, έναν παίκτη που δεν σταματάει να τρέχει ποτέ. Δίπλα στον Γάλλο χρησιμοποίησε τον Drinkwater και οι δυο τους δεν σταματούσαν να τρέχουν, να μαρκάρουν και να κόβουν. Έτσι από τον Cambiasso και την ηρεμία στα χαφ προτιμήθηκε το ακατάπαυστο τρέξιμο του Γάλλου χαφ, ο οποίος είχε τα περισσότερα κλεψίματα στο πρωτάθλημα και ήταν τρίτος σε τάκλιν. Το ατελείωτο πρέσινγκ του ήταν αυτό που έδινε και την δυνατότητα στον Mahrez να μην είναι τόσο αφοσιωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα. Τον απελευθέρωσε και έτσι  έβγαλε στο γήπεδο τις επιθετικές του αρετές.

5)Τα απλά πράγματα, τα καθημερινά είναι αυτά που πολλές φορές μπορούν να κάνουν την διαφορά. Για παράδειγμα ο Ιταλός τεχνικός αποφάσισε για πρώτη φορά στα χρονικά, για μια ομάδα τόσο υψηλού επιπέδου να τους παραχωρήσει δύο ρεπό την εβδομάδα. Επίσης όποτε του δινόταν η ευκαιρία απογείωνε και το κλίμα στα αποδυτήρια με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι τους είχε κεράσει πίτσα την πρώτη φορά που είχαν καταφέρει να κρατήσουν ανέπαφη την εστία τους.

                                   Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΘΙΖΗΣΗ

Η Leicester μέσα σε λιγότερο από 9 μήνες, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κινδυνεύει να υποβιβαστεί. Τι φταίει άραγε και υπάρχουν τέτοιες συνταρακτικές αλλαγές στην αγωνιστική απόδοση των παικτών της; Οι δυο βασικοί πυλώνες που έχουν οδηγήσει τις «Αλεπούδες» στο να μάχονται για τον υποβιβασμό είναι η αποχώρηση δύο ανθρώπων κλειδιά. O Steve Walsh, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τις μεταγραφές των Vardy, Mahrez, Kante αποχώρησε το καλοκαίρι έπειτα από 5 χρόνια για να πάει στην Everton. O Walsh, ο οποίος είναι ένας παλαιάς κοπής σκάουτερ, ήταν ουσιαστικά ο αφανής ήρωας της πρωταθλήτριας Αγγλίας. Πέρα από τους τρεις καλύτερους παίκτες της περσινής χρονιάς είναι αυτός που έφερε από τα αζήτητα τους Simpson, Drinkwater, ενώ μεταξύ άλλων έκλεισε και τους Huth, Ulloa και Albrighton.

Δυσαναπλήρωτο ήταν και το κενό που άφησε πίσω του ο Kante, ο συνδετικός κρίκος άμυνας-επίθεσης και ίσως ο πραγματικός MVP της περσινής χρονιάς. Πέρα από τις αποχωρήσεις είναι απολύτως λογικό οι παίκτες να μην κατάφεραν να φτάσουν τα περσινά τους στάνταρ, μιας και μιλάμε για παρατεταμένη αγωνιστική υπέρβαση, με όλους τους παίκτες να ξεπερνάνε τα όρια τους καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς. Επιπροσθέτως χάλασε και η αμυντική χημεία της ομάδας, η οποία έχει ήδη δεχθεί φέτος περισσότερα γκολ από ολόκληρη την περσινή σεζόν. Τα στημένα από ατού έγιναν αδυναμία, ενώ οι Huth, Morgan δεν διανύουν και την καλύτερη χρονιά της καριέρας τους.

Εν κατακλείδι το ερώτημα για το αν ο Ranieri απογείωσε την Leicester η εάν η ίδια η Leicester απογείωσε τον Ιταλό τεχνικό δεν μπορεί να απαντηθεί με απόλυτη σαφήνεια. Ο Ιταλός σεβάστηκε το περιβάλλον στο οποίο πήγε, σεβάστηκε τους αφανείς ήρωες του συλλόγου, τους εμπιστεύθηκε και μπόρεσε να εντάξει με απόλυτη επιτυχία και δικές τους πινελιές σε μια έτοιμη ομάδα, που προερχόταν από τερματισμό… πρωταθλητισμού.