To dna και τα έξι κακά της μοίρας της

Dna. Μεγάλο πράμα. Σε διαμορφώνει, σε χαρακτηρίζει, σε πτοεί ή σε ανεβάζει. Η φετινή Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν για πρωτάθλημα στην Primera, δεν ήταν καν για Copa del Rey. Πήρε το Παγκόσμιο Συλλόγων όπως κατακτούν πανεύκολα πια οι Ευρωπαίοι και, από τέλη Γενάρη, πρακτικά είχε ξεμείνει από στόχους πλην ενός: δύο ματς στους «16», δύο στους «8», δύο προημιτελικά κι ένας τελικός, επτά ματς.

Πέντε μήνες, για να έχεις το μυαλό σου σε επτά ματς. Ευκολάκι. Δύο στο Παρίσι, τρία στο Τορίνο, δύο στο Μόναχο και τσεκάρισμα εισιτηρίου για το Κίεβο, αλλά με το κόστος του να υποφέρει στις ρεβάνς, ειδικά από Γιούβε και Μπάγερν. Κόπιασε αλλά πέρασε, άξια.

Κι αν για τη Ρεάλ ήταν εύκολο, η Λίβερπουλ το έκανε να μοιάζει με εύκολο ενάντια σε Πόρτο, Σίτι και Ρόμα με aggregate έξι αγώνων, 19 εμείς, 7 επτά. Γκολ και θέαμα.

Οι δύο τους προετοιμάστηκαν ως έπρεπε για το Κίεβο. Ωστόσο τα αναπάντεχα καθιστούν το ποδόσφαιρο απρόβλεπτο.

Ο τραυματισμός του Μο Σαλάχ σε μια ανύποπτη φάση και δίχως, θαρρώ και επιμένω, δόλο από τον Σέρχιο Ράμος. Συνέβη. Οφείλεις όμως να ξέρεις ότι κι αυτό είναι μια πιθανότητα. Όπως οι Πορτογάλοι, σε κοτζάμ τελικό Euro το 2016, και δη στο Παρίσι ενάντια στη Γαλλία, ήτοι υπό πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Και (τους) το πήραν.

Τα λάθη του Λόρις Κάριους. Είναι, εκτιμώ, καλύτερος από τον Σιμόν Μινιολέ αλλά του κόπηκαν τα πόδια με φάση που βλέπεις μια στο εκατομμύριο σε αγώνα, όταν έδωσε πάσα στον Καρίμ Μπενζεμά. Ισως έπρεπε ο ίδιος να ζητήσει αλλαγή… Διότι έτσι ίσως ο τελικός να μην τελείωνε στο 83’, όταν ο Γκάρεθ Μπέιλ σούταρε από πολύ μακριά και η μπάλα, λες και βλέπαμε replay, πήγαινε αργά αργά πάνω του. Και το έχασε και αυτό ο Γερμανός.

Το γκολ, νωρίτερα, του Μπέιλ. Ψαλιδάκι. Συγκρίνεις ξανά με την γκολάρα του Ζινεντίν Ζιντάν το 2002 με τη Λεβερκούζεν. Σόρι αλλά ξεχάσατε κιόλας το  περσινό του Μάριο Μάντζουκιτς; Οποιο κι αν ήταν καλύτερο, μπήκε. Και μπήκε…

…για να πάμε στο Νο 4, ακριβώς πάνω που η Λίβερπουλ είχε ισοφαρίσει, με τον Σάντιο Μανέ, ξεπερνώντας το ψυχολογικό ράπισμα από το τέρμα του Μπενζεμά και, κυρίως, άρχισε ξανά να πατά με αυτοπεποίθηση. Οση κι αν βρήκε, το ψαλιδάκι του Μπέιλ την αποτελείωσε. Σου λέει, με αυτούς τους διαόλους απλά δεν γίνεται.

Ο πάγκος. Ο Γιούργκεν Κλοπ οδήγησε τη Λίβερπουλ ως τον τελικό με 12-13 παίκτες πρακτικά. Χτυπά ο Σαλάχ και στον πάγκο έχεις τον ανέτοιμο Λαλάνα, τον εξίσου ανέτοιμο αλλά και φευγάτο Τσαν, τον Μινιολέ, τον Κλάβαν, τον Μορένο, τον Κλάιν και τον Σολάνκε. Ισως, ένα ακόμη «ίσως», να έπρεπε ο Κλοπ να δοκίμαζε τον Σολάνκε κορυφή και στα φτερά τους Μανέ και Φιρμίνο.

Όπως, στο έκτο και τελευταίο σημείο του τελικού, ο Ζιντάν ευθαρσώς άλλαξε τον καλύτερο παίκτη της Ρεάλ στην πρώτη ώρα αγώνα, τον Ισκο, για να μπει ο Μπέιλ. Τολμηρή κίνηση, αν μη τι άλλο, αλλά δεν έβαλε δα μέσα τον… Σολάνκε. Τον Μίστερ 100 εκατ. ευρώ, έβαλε.

Η ιστορία έγραψε: Ρεάλ. Η Ρεάλ πήρε το 13^ο. Η Ρεάλ πήρε το τρίτο συνεχόμενο. Η Ρεάλ το πήρε και στο μπάσκετ, πρώτη φορά στην ιστορία έγινε τέτοιο… combo. Έγραψε και δεν ξεγράφει.

Η Λίβερπουλ οφείλει να ενδυναμώσει το ρόστερ της τόσο ώστε, τον Αύγουστο με τη σέντρα της νέας σεζόν, να συγκαταλέγεται στα φαβορί για τον τίτλο.
Πουλάς; Αγοράζεις.
Φεύγει ο Σαλάχ; Θα βρεις άλλον.
Φεύγει ο Τσαν; Το μοναστήρι να είναι καλά, ρωτήστε τον Φελίπε Κοουτίνιο.

Ωστόσο θέλεις πέντε βασικούς το δίχως άλλο: κίπερ (ένα σωρό θα βρεις…), στόπερ για να ταιριάξει με τον Φαν Ντάικ που αποδεικνύεται λίρα εκατό, έναν ακόμη χαφ πλην των Ναμπίλ Κεϊτά και Φαμπίνιο που έκλεισαν ήδη, και έναν φορ. Ο Κλοπ δεν γουστάρει να παίζει με φορ περιοχής αλλά χρειάζεται. Κάθε μεγάλη ομάδα έχει από δύο τοπ κλάσης, για να παίζει ένας, η Λίβερπουλ δεν έχει… κανέναν. Simple.

ΥΓ. Επόμενο άρθρο, κάποια στιγμή μέσα στο Μουντιάλ, αφιερωμένο στο πρόσφατο ταξίδι της Λέσχης στο Λίβερπουλ. Επιβάλλεται. Και, ξανά, από τη νέα σεζόν.

Νίκος Μποζιονέλος (Facebook, Twitter, Google+)
nbozionelos@gmail.com