Tottenham όπως λέμε… Chelsea

Ο αρχισυντάκτης του englishfootball.gr, Μάριος Μπούλης, γράφει για την χτεσινή εμφάνιση της Tottenham και το αήττητο της Chelsea που «έσπασε».

Δεν τα κατάφερε λοιπόν η Chelsea. Έφτασε μέχρι την πηγή του ρεκόρ στις συνεχόμενες νίκες, μετρώντας 13 σερί θετικά αποτελέσματα, όμως δεν ήπιε από το νερό της πηγής, δεν έφτασε τις 14 συνεχόμενες νίκες της Arsenal τη σεζόν 2003/04. Η Chelsea ηττήθηκε σχεδόν με κάτω τα χέρια, αφού δεν μπόρεσε να απειλήσει ουσιαστικά την Tottenham στο απόρθητο White Hart Lane και γνώρισε την πρώτη της ήττα μετά από το μακρινό Οκτώβρη, περίοδο που είχαν ξεκινήσει οι νίκες των «Μπλε».

Η Tottenham παρουσιάστηκε διαβασμένη μέχρι και στις… παρενθέσεις του βιβλίου της τακτικής του Antonio Conte. Ο Mauricio Pochettino λειτούργησε σαν κάτοπτρο, εφαρμόζοντας για έναν ακόμα αγώνα όπως έχει ξανακάνει στο παρελθόν το 3-4-3 και πήρε τη νίκη και τους τρεις πολύτιμους βαθμούς. Η τακτική που ακολούθησαν τα «Σπιρούνια» ήταν έξυπνη, κυρίως όσον αφορά τα προσωπικά μαρκαρίσματα του κάθε παίκτη. Η τριάδα των αμυντικών λειτούργησε εξαιρετικά, τόσο στον συγχρονισμό τους βγάζοντας ουκ ολίγες φορές οφσάιντ τους παίκτες των «Μπλε», η πραγματικά εξαιρετική δουλειά όμως έγινε στον τομέα των προσωπικών μαρκαρισμάτων. Alderweireld και Dier λειτούργησαν με εκπληκτικό τρόπο, «σβήνοντας» του Hazard και Costa αντίστοιχα και τους ανάγκασαν να έρχονται πολύ χαμηλά στο κέντρο του γηπέδου προκειμένου να πάρουν τη μπάλα, με αποτέλεσμα να μην είναι απειλητικοί.

Παράλληλα, εξαιρετική δουλειά έκαναν και οι μέσοι της ομάδας του Pochettino με τον Wanyama να έχει πολλά έξυπνα κλεψίματα, μετρώντας 2, ενώ παράλληλα είχε 3 «καθαρίσματα» φάσεων, 5 τάκλιν και βρέθηκε μπροστά σε ένα σουτ από παίκτη της Chelsea. Η δουλειά του νεαρού μέσου βοήθησε τόσο στην αμυντική λειτουργία της Tottenham, όσο κυρίως στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, μιας και έδινε τη δυνατότητα στον Eriksen να έχει ελευθερία κινήσεων και να μην χρειάζεται να γυρνά συχνά προς τα πίσω. Παράλληλα ο Δανός δεν χρειαζόταν να μένει αποκλειστικά στο χώρο του άξονα με αποτέλεσμα να πηγαίνει στα άκρα, απ’ όπου προήλθαν και οι δύο σέντρες που «έφτιαξαν» τα γκολ.

Και επιθετικά όμως η τακτική του Pochettino ήταν πανέξυπνη. Ο Αργεντινός γνώριζε πολύ καλά ότι τα βλέμματα των παικτών της Chelsea θα πέσουν πάνω στον Harry Kane και λογικό είναι, όταν ο Άγγλος υψηλόσωμος φορ είναι μία μηχανή παραγωγής γκολ. Για το λόγο αυτό έδωσε εντολή στον Delle Alli να ανεβαίνει περισσότερο και να πέφτει πάνω στον Azpilicueta και τον Cahill. Ναι μεν και οι δύο παίκτες έχουν ανταποκριθεί επάξια στους ρόλους τους μέχρι στιγμής, όμως ο Pochettino τους χτύπησε στα αδύναμα σημεία τους, με τον Ισπανό να είναι σχετικά κοντό για το ψηλό παιχνίδι που έπαιξε η Tottenham και ο Άγγλος αμυντικός έχει αργά αντανακλαστικά.

Η χτεσινή νίκη της Tottenham δίνει πέρα από τρεις βαθμούς και την 4η θέση στο βαθμολογικό πίνακα, και την δυνατότητα στο όνειρο. Η διαφορά από την πρωτοπόρο Chelsea είναι στους 7 βαθμούς, όμως το γεγονός ότι δεν χάνει στο White Hart Lane και έχει ξεπεράσει το ντεφορμάρισμα που τη διακατείχε τους περασμένους μήνες, την κάνει να είναι υπολογίσιμη δύναμη στην μάχη της κορυφής.

Από την άλλη, η Chelsea παρουσιάστηκε μετά από 13 αγώνες κακή εντός αγωνιστικού χώρου. Οι «Μπλε» πιάστηκαν… αδιάβαστοι στη μεγάλη μάχη του Λονδίνου. Προφανώς οι 13 συνεχόμενες νίκες είναι ένα τεράστιο επίτευγμα και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η ομάδα του Antonio Conte έχει καταφέρει να πάρει νίκες κόντρα σε πολύ ισχυρούς αντιπάλους με μεγάλα σκορ (Manchester United, Everton), έχει καταφέρει να πάρει ντέρμπι (Tottenham εντός), έχει κερδίσει με ανατροπή (Manchester City) και έχει καταφέρει να φτάσει στο θετικό αποτέλεσμα με όλους τους πιθανούς τρόπους. Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ήττα και είναι σχετικά καλό το γεγονός ότι ήρθε ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα σε ένα ντέρμπι, παρά σε έναν αγώνα που κατατάσσεται στην κατηγορία «must win».

Το θετικό επίσης για τον Antonio Conte είναι ότι ήρθε η τρίτη φετινή ήττα για τους Λονδρέζους σε περίοδο μετεγγραφών, οπότε μπορεί ο ίδιος να αλλάξει πρόσωπα και καταστάσεις, εφόσον το επιθυμεί. Το ρόστερ ναι μεν έχει ένα καλό αριθμό ενεργών παικτών, όμως δεν είναι γεμάτο και κυρίως λείπει η διαφορετικότητα ανάμεσα στους παίκτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομοιότητα στον τρόπο παιχνιδιού τους των Willian και Pedro. Και οι δύο αγωνίζονται ως εξτρέμ και οι δύο είναι καλοί εκτελεστές, έχοντας βοηθήσει την Chelsea φέτος στην παραγωγή των γκολ, λείπει όμως και στους δύο ένα βασικό χαρακτηριστικό για τη θέση που αγωνίζονται στο 3-4-2-1. Δεν έχουν διείσδυση.

Πρόβλημα υπάρχει και στον χώρο του κέντρου για την Chelsea, όπου για δύο θέσεις χρησιμοποιεί μόλις τρεις παίκτες, τους Kante, Matic και Fabregas. Αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι ο Kante είναι ο βασικός κόφτης των «Μπλε» μένουν οι άλλοι δύο που έχουν περισσότερο το ρόλο του δημιουργού από πίσω. Από τη μία όμως ο Matic δεν μπορεί να υποστηρίζει σε όλα τα παιχνίδια αυτό το ρόλο μιας και αν πιεστεί θα δυσκολευτεί να κάνει την πρώτη πάσα, ενώ ο Fabregas επειδή έχει χάσει την ταχύτητα του, μένει πολύ πίσω στον αγωνιστικό χώρο και βοηθά στην σωστή ανάπτυξη της ομάδας. Λείπει, λοιπόν, ένας παίκτης που θα μπορεί να πατά και στις δύο περιοχές, ένας box to box και ο Conte το γνωρίζει πολύ καλά, γι’ αυτό στο παρελθόν όσο και τώρα έχουν ακουστεί τα ονόματα των Nainggolan και Vidal που είναι τέτοιου τύπου παίκτες.

Η ήττα από την Tottenham ναι μεν ήταν ένα αρνητικό αποτέλεσμα, σίγουρα όμως δεν χάθηκε κάτι για τους «Μπλε» με τη διαφορά από την 2η Liverpool να είναι στους 5, και από τις Tottenham και Manchester City στους 7 και έχοντας ακόμα άλλες 18 αγωνιστικές. Αυτό που έχει τώρα ενδιαφέρον για την Chelsea θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα διαχειριστεί την ήττα και πώς θα αντιδράσουν οι παίκτες στα επόμενα παιχνίδια.